سال 98

ماه نود و هشت هم با تمام تلخی ها و شیرینی هایش رو به پایان است، سالی که با باران های سیل آسایش شروع شد و مجبور شدیم کل تعطیلات عید را خانه بمانیم و جایی نرویم، و حالا دارد با ویروس مرگبار و واگیر و منحوس کرونا به پایان می رسد و شاید مجبور شویم که در تعطیلات پیش رو در خانه هایمان بمانیم و جایی نرویم.

 باران هایی که باعث شد شهر و روستاهای زیادی نابود و آدم های زیادی بی خانمان شوند. و همچنین باران هایی که باعث شد تمام چشمه های خشکیده ای که تا قبل از آن نایی برای رفتن نداشتند و از بی آبی نفسشان بند آمده بود دوباره جان بگیرند و به زمین های اطرافشان شادابی و طراوت بدهند و هر رهگذری را جذب خود نمایند و امید هر تشنه ی بی رمقی باشند. آری چه سدهایی که با این باران ها که پرآب و سرریز نشدند و چه آدمها که از سرریز شدن این سدها بی خانمان نشدند. و چه دشت ها که زیر آب نرفت و چه چاههایی که دوباره پر آب نشدند و چه مزارعی که با این چاهها و همت کشاورزان که آباد نشدند.

قصه کرونا هم همین است، با تمام بدی ها و بی رحمی اش می توان گفت خوبی هایی هم داشته است. مثلا بهداشت فردی زیاد شده است و مردم به نظافت بیشتر اهمیت می دهند و افرادی که تا پیش از این ماهی یکبار دستشان را نمی شستند مجبور هستند به خاطر سلامتی خودشان هم که شده روزی چندین بار دست هایشان را بشویند. و خیلی مزایای دیگر که در اینجا مجالی برای گفتن آنها نیست، ان شاله شر این ویروس منحوس و پلید هر چه زودتر از شر همه ی دنیا کم شود.

این نیز می­گذرد و به تاریخ می پیوندد و خیلی زود از خاطر فراموش کارمان پاک می شود، مانند همه ی اتفاقات بدتری که قبل از این بوده و اکنون آن را فراموش کرده ایم.